Wersja spóźniona i nie do końca na poważnie.
Od dawna już nie bawię się w żarty na 1 kwietnia, to chociaż zrobię z lekka autoironiczną topkę na temat czekającego mnie za miesiąc egzaminu-mózgozwęglacza.
* * *
LITERATURA
Tak, dobrze widzicie. Oto vademecum od historii; piękne, czterystustronicowe i wściekle zielone, wydane przez wydawnictwo Zielona Sowa. Jest to mój najlepszy przyjaciel od paru tygodniu i zapewne pozostanie nim aż do czternastego maja, czyli do dnia, w którym napiszę wreszcie rozszerzoną historię. Do tego czasu do poduszki czytam na zmianę to wydanie, jakieś repetytorium, podręczniki licealne i pięć zeszytów notatek. Jeśli dzięki temu nie zaliczę egzaminu zadowalająco, to oznacza, że po prostu nauka historii nie jest mi przeznaczona i nigdy nie zapamiętam, która konfederacja była barska, a która radomska. W każdym razie póki co to jedyna lektura, z jaką mam styczność. Smutne, nie?
GRA
Uwaga, teraz wykorzystuję nabyte w liceum umiejętności tworzenia w locie analogii, metafor, niezrozumiałych porównań oraz interpretowania wszystkiego tak, jak mi akurat wygodnie. Jak wszyscy zapewne widzą, dziś odwołam się do tytułu mało znanego, ambitnego i generalnie indie - do Sapera. I to nie dlatego, że w zeszłym miesiącu tak zawzięcie w niego grałam. Otóż doszłam do wniosku, że pisanie matury z polskiego bardzo przypomina Sapera. Jest to coś z pozoru prostego, a w rzeczywistości trudnego z dwóch powodów. Po pierwsze: sądzisz, że nie musisz myśleć, ale musisz, i to tak, jak chcą tego - powiedzmy - Tamci. Tamci ułożyli schemacik, w który musisz trafić, mimo że go nie widzisz. Szansa, że wdepniesz w minę zupełnie przez przypadek jest wysoce prawdopodobna. I, co ważniejsze, nie zależy od twoich umiejętności, a od rozkładu schematu i po prostu twojego farta. To dopiero smutne.
MUZYKA
Krótko i na temat. Oto jedyny słuszny utwór w kontekście tej topki: dobrze wszystkim znany, cholernie demotywujący kawałek "Matura" Czerwonych Gitar.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz